Urodził się w 1938 w Krakowie. Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie, pod kierunkiem: W. Taranczewskiego, T. Łakomskiego, C. Rzepińskiego. W 1966 otrzymał dyplom w pracowni H. Rudzkiej-Cybisowej. Do początku lat 80-tych jego twórczość pozostawała w cieniu życia artystycznego. Artysta nie mieścił się w kanonach awangardowych poszukiwań sztuki lat 60-tych i 70-tych. W 1987 jego prace wystawiane były w ramach ekspozycji "Realizm radykalny, abstrakcja konkretna" w Muzeum Narodowym w Warszawie. Dwa lata później, sopockie BWA zorganizowało retrospektywna wystawę jego prac. Na początku lat 80-tych zaklasyfikowany został, jako prekursor "polskiej ekspresji" i "kontynuator figuracji lat 50-tych". Wtedy to W. Obrzydowski spalił prawie wszystkie dzieła, które powstały w latach 1966-68 i zaczął przeciwstawiać się obowiązującemu koloryzmowi. Jego prace charakteryzuje niechlujność i brzydota, artysta często malował na odwrocie płócien, bądź na blejtramach. Ostatnio jego malarstwo złagodniało, pojawia się w nim coraz więcej scen z życia rodzinnego. Dominujące dawniej czerwienie i zielenie, zastąpiły: żółcienie, błękity i fiolety.

Zmarł 6 lipca 2017 roku